این سحابی شبیه به یک سازه است و از اجزای سازنده ی آن می توان به گاز هیدروژن و گرد و خاک اشاره کرد. سحابی ها به دلیل فاصله ی دوری که از ما دارند امروزه بوسیله ی تلسکوپ های قدرتمند رصد می شوند و اطلاعات بدست آمده نیز از این طریق جمع آوری می شوند. دانشمندان در سال های اخیر توجه خود را معطوف به سحابی ها کرده اند و روز به روز به کشفیات جدیدی دست پیدا می کنند. ۲) در ۱ سال نوری می توان مسافتی برابر با 9,460,800,000,000 کیلومتر را پیمود.
ستاره نوترونی جسمی بسیار چگال است که بخش زیادی از آن را نوترون‌ها تشکیل داده اند. برخی ستاره های نوترونی با سرعت زیادی دور خود می چرخند و به این ترتیب تبدیل به یک تپ اختر می‌شوند. سحابیها از گاز و غبار تشکیل شده‌اند و بیشترین عناصر درون آنها هیدروژن و هلیوم است. این هیدروژن و هلیوم با گذر زمان به دلیل نیروی گرانش، دور هم جمع شده و کلوخه‌هایی را تشکیل می‌دهند. ما به یاد داریم که هیدروژن فراوان ترین عنصر در کل جهان است.
ستاره پرجرم
این سحابی در سال ۱۸۲۴ توسط کارل لودویک هاردینگ کشف شد و یکی از نزدیکترین سیاره های نزدیک به زمین است (حدود ۷۰۰ سال نوری). آنرا به “چشم سائرون در ارباب حلقه ها” بسیار شبیه دانسته اند . هنگامی که ستاره به صورت ابرنواختر منفجر می‌شود، لایه‌های گازی بیرونی آن برای تشکیل بقایای ابر نواختری تابان، متلاشی شده و با سرعت از هسته‌اش فاصله می‌گیرند. تقریباً ۹۰ درصد ته‌مانده‌ها کم و بیش کروی‌اند و بقیه بر اثر نیروی انفجار متلاشی می‌شوند تا انبوهی از شعله‌های گازی فاقد ساختار ظاهری را تشکیل دهند. در مرکز چنان بقایایی، پالسارها (ستاره‌های تپنده) شناسایی شده‌اند. سحابی گسترده که در اثر نور ستارگان نزدیک به آن می‌درخشد.سحابی گسیلشی یا نشری، که دارای خطوط گسیلشی هستند که از خود آنها تابیده می‌شود.
بقایای ابرنواختری توسط یک موج ضربه‌ای در حال انبساط محدود شده است و شامل موادی می‌شود که به بیرون پرتاب شده‌اند و در حال انبساط هستند. همانطور که در بالا ذکر شد، سحابی نور را جذب یا ساطع می کند (پراکنده می کند)، بنابراین این اتفاق می افتد تاریک یا روشن. در خوشه ستاره ای باز NGC 6530، حدود 40 ستاره قابل مشاهده هستند که قدر آنها از 8 تا 13 متغیر است. نور آنها اتم های سحابی را تحریک می کند و در نتیجه قابل مشاهده می شود.
سحابی چیست؟+معرفی سحابی‌های شگفت‌انگیز
همچنین شامل 300 خوشه کروی، بیش از 200 ستاره جدید و یک ابرنواختر است. پیش از این، سحابیها در نجوم به هر اجرام نجومی نورانی بی‌حرکتی، از جمله خوشه‌های ستارهای یا کهکشان‌های خارج از راه شیری، که نمی‌توانستند به ستارگان تقسیم شوند، می‌گفتند. در پس زمینه پراکندگی ستارگان در بخش مرکزی کهکشان راه شیری و در صورت فلکی معروف اوفیوخوس، سحابی های تاریک می پیچند. ویژگی تاریک S شکل در مرکز این تصویر میدان وسیع، سحابی مار نامیده می شود. برخی از سحابی های بازتابی ظاهری دنباله دار دارند و دنباله دار نامیده می شوند. در “سر” چنین سحابی معمولاً یک ستاره متغیر T Tauri قرار دارد که سحابی را روشن می کند.
برخلاف سحابی گسیلشی این نوع سحابی هیچ تابشی ندارد، بلکه به جای آن از نور ستاره های همسایه استفاده کرده و به خاطر بازتاب نور آنها دیده می‌شود. اما در قرن 17 و با پیشرفت‌های ابزار نجومی و رصدی بود که اولین بار چارلز مسیه، ستاره‌شناس فرانسوی یک سحابی سیاره‌ای را در سال ۱۷۶۴ کشف کرد. چون قطر متوسط این سحابیها بیلیون بیلیون بار بزرگتر از خورشید است، باید چنان انتظار داشته باشیم که نورانیت کلی آنها بیلیون بیلیون برابر بزرگتر از نورانیت خورشید باشد. ولی نورانیت فعلی سحابی امرأه المسلسله بسیار کوچکتر از این اندازه است و از 1.7 بیلیون برابر نورانیت خورشید تجاوز نمی‌کند.
- سحابی ها به دلیل فاصله ی دوری که از ما دارند امروزه بوسیله ی تلسکوپ های قدرتمند رصد می شوند و اطلاعات بدست آمده نیز از این طریق جمع آوری می شوند.
- تصویری از انواع سحابی های سیاره نما، تاریک، نشری، بازتابی و ابر نواختری.
- عبدالرحمان صوفی، “ابری کوچک” در بخشی از آسمان شب که امروزه می‌دانیم محل قرارگیری کهکشان آندرومدا است، مشاهده نمود.
- سحابی به ابر عظیمی از غبار، گاز و پلاسما در فضاهای میان ستاره ای گفته می شود.
- سحابی های سیاره ای اساساً بقایای ستارگان با چگالی کمتر پس از آخرین مرحله شکل گیری آنها هستند.
- این ابرهای بزرگ گرد و غبار نه تنها برای ستاره شناسان بلکه برای ناظران آماتور نیز اهداف جالبی برای رصد محسوب می شوند.