بقایای ابرنواختری توسط یک موج ضربهای در حال انبساط محدود شده است و شامل موادی میشود که به بیرون پرتاب شدهاند و در حال انبساط هستند. همانطور که در بالا ذکر شد، سحابی نور را جذب یا ساطع می کند (پراکنده می کند)، بنابراین این اتفاق می افتد تاریک یا روشن. در خوشه ستاره ای باز NGC 6530، حدود 40 ستاره قابل مشاهده هستند که قدر آنها از 8 تا 13 متغیر است. نور آنها اتم های سحابی را تحریک می کند و در نتیجه قابل مشاهده می شود.
سحابی چیست؟+معرفی سحابیهای شگفتانگیز
ستاره نوترونی جسمی بسیار چگال است که بخش زیادی از آن را نوترونها تشکیل داده اند. برخی ستاره های نوترونی با سرعت زیادی دور خود می چرخند و به این ترتیب تبدیل به یک تپ اختر میشوند. سحابیها از گاز و غبار تشکیل شدهاند و بیشترین عناصر درون آنها هیدروژن و هلیوم است. این هیدروژن و هلیوم با گذر زمان به دلیل نیروی گرانش، دور هم جمع شده و کلوخههایی را تشکیل میدهند. ما به یاد داریم که هیدروژن فراوان ترین عنصر در کل جهان است.
ستاره پرجرم
به ندرت، سحابی های تاریک مستقیماً در پس زمینه کهکشان راه شیری قابل مشاهده هستند. اینها سحابی گونی زغال سنگ و بسیاری از سحابی های کوچکتر به نام گلبول های غول پیکر هستند. اغلب، توده های منفرد در داخل سحابی های تاریک، که تصور می شود ستاره ها در آنها شکل می گیرند، یافت می شوند. سحابی ها ابرهایی از گاز و گرد و غبار هستند که بسیاری از آنها را می توان در کهکشان خودمان و یا در کهکشان های دیگر پیدا کرد. از آنجا که سحابی ها در تولد و مرگ ستاره ها نقش دارند، این مناطق برای ستاره شناسانی که به دنبال درک چگونگی شکل گیری و مرگ ستاره ها هستند نقش مهمی را ایفا می سحابی چیست کنند.
این سحابی شبیه به یک سازه است و از اجزای سازنده ی آن می توان به گاز هیدروژن و گرد و خاک اشاره کرد. سحابی ها به دلیل فاصله ی دوری که از ما دارند امروزه بوسیله ی تلسکوپ های قدرتمند رصد می شوند و اطلاعات بدست آمده نیز از این طریق جمع آوری می شوند. دانشمندان در سال های اخیر توجه خود را معطوف به سحابی ها کرده اند و روز به روز به کشفیات جدیدی دست پیدا می کنند. ۲) در ۱ سال نوری می توان مسافتی برابر با 9,460,800,000,000 کیلومتر را پیمود.
برخلاف سحابی گسیلشی این نوع سحابی هیچ تابشی ندارد، بلکه به جای آن از نور ستاره های همسایه استفاده کرده و به خاطر بازتاب نور آنها دیده میشود. اما در قرن 17 و با پیشرفتهای ابزار نجومی و رصدی بود که اولین بار چارلز مسیه، ستارهشناس فرانسوی یک سحابی سیارهای را در سال ۱۷۶۴ کشف کرد. چون قطر متوسط این سحابیها بیلیون بیلیون بار بزرگتر از خورشید است، باید چنان انتظار داشته باشیم که نورانیت کلی آنها بیلیون بیلیون برابر بزرگتر از نورانیت خورشید باشد. ولی نورانیت فعلی سحابی امرأه المسلسله بسیار کوچکتر از این اندازه است و از 1.7 بیلیون برابر نورانیت خورشید تجاوز نمیکند.
همچنین شامل 300 خوشه کروی، بیش از 200 ستاره جدید و یک ابرنواختر است. پیش از این، سحابیها در نجوم به هر اجرام نجومی نورانی بیحرکتی، از جمله خوشههای ستارهای یا کهکشانهای خارج از راه شیری، که نمیتوانستند به ستارگان تقسیم شوند، میگفتند. در پس زمینه پراکندگی ستارگان در بخش مرکزی کهکشان راه شیری و در صورت فلکی معروف اوفیوخوس، سحابی های تاریک می پیچند. ویژگی تاریک S شکل در مرکز این تصویر میدان وسیع، سحابی مار نامیده می شود. برخی از سحابی های بازتابی ظاهری دنباله دار دارند و دنباله دار نامیده می شوند. در “سر” چنین سحابی معمولاً یک ستاره متغیر T Tauri قرار دارد که سحابی را روشن می کند.
در سحابیهای تاریک که آنقدر به یک سطح نزدیک نیستند که دیده شوند، این امکان نیز وجود دارد که درخشندگی سطحی آنها را به عنوان سحابیهای بازتابی در نظر گرفت. این سحابی ها میتوانند نور پراکنده ی ستارگان راه شیری را بازتابش نمایند. امروزه با بهرهمندی از تلسکوپهای پیشرفته میدانیم کهکشانها اصلا ابرمانند نیستند، بلکه از میلیاردها ستاره تشکیل شدهاند. این بدان معناست که ستارهشناسان اکنون کلمه سحابی را برای ابرهای واقعی از گاز و غبار در کهکشانها به کار میبرند.
این سحابی در سال ۱۸۲۴ توسط کارل لودویک هاردینگ کشف شد و یکی از نزدیکترین سیاره های نزدیک به زمین است (حدود ۷۰۰ سال نوری). آنرا به “چشم سائرون در ارباب حلقه ها” بسیار شبیه دانسته اند . هنگامی که ستاره به صورت ابرنواختر منفجر میشود، لایههای گازی بیرونی آن برای تشکیل بقایای ابر نواختری تابان، متلاشی شده و با سرعت از هستهاش فاصله میگیرند. تقریباً ۹۰ درصد تهماندهها کم و بیش کرویاند و بقیه بر اثر نیروی انفجار متلاشی میشوند تا انبوهی از شعلههای گازی فاقد ساختار ظاهری را تشکیل دهند. در مرکز چنان بقایایی، پالسارها (ستارههای تپنده) شناسایی شدهاند. سحابی گسترده که در اثر نور ستارگان نزدیک به آن میدرخشد.سحابی گسیلشی یا نشری، که دارای خطوط گسیلشی هستند که از خود آنها تابیده میشود.
سحابی یا میغواره، به ابر عظیمی از غبار، گاز و پلاسما در فضاهای میانستارهای[۱] گفته میشود. به نوعی میتوان گفت سحابیها هم گورستان و هم زایشگاه ستارگان هستند که تصویر های بسیار زیبای میان ستارهای ایجاد میکنند. زمانی که ستارههای پرجرم میمیرند و ماده درونشان را به فضا پرتاب میکنند، یک سحابی زاده میشود. به وجود آمدن این سحابیها با موجهای پرانرژی همراه است که در فضا منتشر شده و باعث تحریک سحابیهای دیگر برای ستاره زایی میشوند. باقی مانده یک انفجار ابر نواختری که حدود 4/1 تا 3/2 برابر خورشید جرم داشته باشد تبدیل به یک ستاره نوترونی میشود.
- سحابی ها به دلیل فاصله ی دوری که از ما دارند امروزه بوسیله ی تلسکوپ های قدرتمند رصد می شوند و اطلاعات بدست آمده نیز از این طریق جمع آوری می شوند.
- تصویری از انواع سحابی های سیاره نما، تاریک، نشری، بازتابی و ابر نواختری.
- عبدالرحمان صوفی، “ابری کوچک” در بخشی از آسمان شب که امروزه میدانیم محل قرارگیری کهکشان آندرومدا است، مشاهده نمود.
- سحابی به ابر عظیمی از غبار، گاز و پلاسما در فضاهای میان ستاره ای گفته می شود.
- سحابی های سیاره ای اساساً بقایای ستارگان با چگالی کمتر پس از آخرین مرحله شکل گیری آنها هستند.
- این ابرهای بزرگ گرد و غبار نه تنها برای ستاره شناسان بلکه برای ناظران آماتور نیز اهداف جالبی برای رصد محسوب می شوند.
۱) ۱ سال برابر است با 31,536,000 ثانیه و نور می تواند مسافتی 300,000 کیلومتری را در ۱ ثانیه طی کند. امروزه به لطف تکنولوژی های پیشرفته تصاویر با کیفیت زیادی از فضا گرفته ایم. در ابتدا به تعریف این جرم آسمانی میپردازیم و در مورد معنی سحابی توضیحی ارائه میدهیم. سحابی درخشان و رنگارنگ سه شاخه مورد علاقه بسیاری از منجمان است.
سحابی ها در عناوین فضایی انواع سحابی